O Νίκος Καρατζάς μετά την λύση της πολυετούς συνεργασίας με το Κτήμα Παυλίδη κλείνει έναν κύκλο και ανοίγει έναν άλλο, αυτόν της συμβουλευτικής οινοποίησης.
Στο στόχαστρό του μπαίνουν
πλέον άλλες προκλήσεις όπως το να εργαστεί με αμπελώνες μεγαλύτερης
ηλικίας από τον ίδιο, να συμμετέχει σε οινικά οράματα για την παραγωγή
αυθεντικών κρασιών και κυρίως, να βοηθήσει στο να παραχθούν καλύτερα
κρασιά από ελληνικές ποικιλίες. Στο σημερινό του άρθρο ουσιαστικά
εγκαινιάζει και την νέα μας σειρά μας με guest posts από προσωπικότητες
που έχουν πραγματικά κάτι να πουν για τα οινικά δρώμενα.
Το καλό κρασί γεννιέται στο αμπέλι! Οι περισσότεροι έχουμε ακούσει αυτή τη φράση κατά τη διάρκεια επίσκεψής μας σε κάποιο οινοποιείο. Πολλοί δε από τους οινοποιούς, ανάμεσά τους και ο υπογράφων, χρησιμοποιούμε την έκφραση αυτή, για να δείξουμε το πόσο σοβαρά παίρνουμε υπόψη την αμπελοκαλλιέργεια. Αλλά μήπως, αυτή η σοβαρότητα θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, και η κατάχρηση της φράσης οδηγεί τελικά σε αδρανοποίηση του μηνύματός της και σε λάθος ερμηνείες;
Και επιπρόσθετα ποιος είναι ο ρόλος του οινολόγου, αν το καλό κρασί γεννιέται στο αμπέλι;
Πρέπει να σημειωθεί πως ζούμε σε μία χώρα που οι περισσότερες επενδύσεις στον κλάδο της οινοποιίας έγιναν τα τελευταία 10-15 χρόνια εστιάζοντας σε κτιριακές εγκαταστάσεις, επιβλητικές δεξαμενές μεγάλης χωρητικότητας κ υπερσύγχρονο εξοπλισμό! Και όλα αυτά έγιναν, με την πίστη πως έτσι θα γίνει το καλύτερο κρασί, αφήνοντας πολλές φορές γυμνό το αμπέλι από επαγγελματική επίβλεψη και υποδομή! Από την άλλη, πρόσφατα ήρθε στα αυτιά μου, πως Έλληνας γεωπόνος, στη διάρκεια παρουσίασης, κατάφερε να ποσοστικοποιήσει τη σχέση αμπελιού-οινοποιείου, λέγοντας πως ένα καλό κρασί είναι 80% δουλειά γεωπόνου και 20% δουλειά οινολόγου!!!
Θεωρώ κ τις δύο παραπάνω αντιμετωπίσεις επιφανειακές, και αποτέλεσμα μερικής ή και παντελούς άγνοιας του αντικειμένου! Αυτό είναι επικίνδυνο όταν προέρχεται από επαγγελματίες του χώρου, και ειδικά όταν αναπαράγεται σε ανθρώπους που θέλουν να μάθουν για το κρασί. Είμαστε σε μία φάση που οι καταναλωτές, σε αρχικό στάδιο οι περισσότεροι, έχουν ανάγκη να μάθουν για το κρασί, να έρθουν πιο κοντά…Και έχουμε όλοι ευθύνη σε αυτό.
Είναι δεδομένο ότι χωρίς καλά αμπέλια, χωρίς καλή πρώτη ύλη, δεν μπορούμε να κάνουμε μεγάλα κρασιά. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ένας καλός οινολόγος δεν μπορεί να βγάλει καλό κρασί, αποδεκτό από τους καταναλωτές, ακόμα και από μέτρια πρώτη ύλη. Ή το αντίθετο, ότι από πολύ καλή πρώτη ύλη δεν μπορεί να γίνει ένα απλά καλό κρασί, τεχνολογικό και χωρίς χαρακτήρα, ή και μέτριο ή ακόμα και κακό.
Είναι τόσες πολλές οι παράμετροι που επηρεάζουν την ποιότητα του κρασιού, και εξαρτώμενες από το χρόνο που θα ελεγχθούν, που πραγματικά καθιστούν τη δουλειά του οινολόγου μεγαλειώδη…
Πώς μπορούμε λοιπόν να φτάσουμε σε μία πολύ καλή πρώτη ύλη;
Για τη δουλειά στο αμπέλι το τρίπτυχο της επιτυχίας είναι: αγάπη για τη γη, γνώση, η οποία θα πρέπει συνεχώς να εμπλουτίζεται, και διαρκής παρατήρηση! Τότε μπορεί να «διαβαστεί» σωστά το αμπέλι, σε σχέση με την τοποθεσία του, το έδαφος και το μεσοκλίμα της περιοχής ώστε να αξιοποιηθεί το δυναμικό του στο μέγιστο.
Εάν λοιπόν κατανοηθεί η λειτουργία του, πετύχουμε ένα καλό terroir κ υπάρχει ανεπτυγμένη περιβαντολλογική συνείδηση, και κατά συνέπεια ελαχιστοποιημένες επεμβάσεις φυτοπροστασίας, το αποτέλεσμα θα είναι σίγουρα καρπός υψηλότατης ποιότητας.
Και ο ρόλος του οινολόγου; Υπάρχει ή είναι και λιγότερο από το 20% που ισχυρίζεται ο γεωπόνος της παραπάνω ιστορίας; Θα προσπαθήσω να απαντήσω με ένα παράδειγμα. Φανταστείτε ένα σημαντικό άνθρωπο, έναν πνευματικό ηγέτη, που έχει πολλά μηνύματα να μεταφέρει, να μιλά σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνετε! Χωρίς τον διερμηνέα, είναι απλά ένας ακόμα ήχος αυτό που ακούτε, χωρίς κανένα νόημα. Με έναν καλό διερμηνέα όμως, που μεταφράζει με απλές λέξεις, λαμβάνετε τα μηνύματα του ηγέτη ως έχουν, χωρίς να χρειάζεται πια να παρακολουθείτε καν τον διερμηνέα. Είναι σαν να σας μιλά ο ίδιος απευθείας στη γλώσσα σας.
Έτσι περίπου ένας καλός οινολόγος είναι ίσως ο σημαντικότερος κρίκος σε αυτήν την αλυσίδα! Χρειάζεται πολλή γνώση, πολλές ώρες παρατήρησης, θρησκευτική ευλάβεια στην παρακολούθηση των λεπτομερειών κατά τη διάρκεια της οινοποίησης, για να φτάσεις σε ένα πραγματικά καλό τελικό προϊόν. Και για να είναι αυθεντικό αυτό το προϊόν, πρέπει ο οινολόγος να καταφέρει να παραμείνει και αόρατος όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα, για να μπορούμε να μιλάμε για το καλό κρασί που γεννιέται στο αμπέλι! Είναι σαν αυτό που έλεγε κάποτε η Κρίστι Τέρλινγκτον, ένα από τα σουπερ -μόντελ της δεκαετίας του 90…Θεωρούσε τρομερό κοπλιμέντο όταν της έλεγαν τι ωραία που δείχνει άβαφη κ φυσική, ενώ η ίδια φορούσε μέικ-απ!
Το μεγάλο μας ζητούμενο παραμένει πάντα να κάνουμε ένα πραγματικά καλό κρασί και το ερώτημα που γεννιέται είναι αν υπάρχει λόγος να ξεχωρίσουμε τη δουλειά που γίνεται στο αμπέλι από αυτή που γίνεται στο οινοποιείο;
Γιατί να μην αντιμετωπιστεί ως μία συνέχεια; Να μπορούμε την δουλειά της αμπελοκαλλιέργειας να την κατανοήσουμε, να την ερμηνεύσουμε στην οινοποίηση, και η ίδια η οινοποίηση να δημιουργεί ζητούμενα για το αμπέλι της επόμενης χρονιάς! Μία δυναμική σχέση αλληλεξάρτησης και εξέλιξης για διαρκώς καλύτερα κρασιά, καθώς με αυτόν τον τρόπο θα ξέρουμε όλο κ περισσότερο τι ζητάμε από το αμπέλι!
Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως η σημαντικότερη παράμετρος όλων, παραμένει ο άνθρωπος! Η προσωπική μου άποψη είναι πως τα μεγάλα κρασιά γίνονται από δυνατές ομάδες. Ομάδες που ξεκινούν από τους εργαζόμενους σε αμπέλι και οινοποιείο, και καταλήγουν σε γεωπόνους και οινολόγους! Για μένα, κάθε εργαζόμενος στο αμπέλι είναι ένας εν δυνάμει αμπελουργός και κάθε εργαζόμενος στο οινοποιείο, ένας μικρός οινολόγος.
Νίκος Καρατζάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου